Zelden was ik zo ontroerd door het kijken naar een documentaire. Wat 'March of the penguins' bij me losmaakte is onbeschrijflijk. De documentaire laat ons zien wat voor een bijzondere tocht de keizerspinguïn maakt, naar de zuidpool, om er een paringsdans te maken, het ei te leggen, achter te laten bij de vader waarna het vrouwtje opnieuw een verre weg gaat afleggen op zoek naar voedsel voor haar en haar ongeboren jong. Vaders staan zij aan zij, hun ei warm houdend, constant schuifelen ze rond om hun lichaamstemperatuur op peil te houden. Maanden leven ze zonder eten, wachtend op hun vrouwtje dat ongeveer zal terugkeren als het ei uit is gekomen. Op een gegeven moment is het alleen maar donker, de winter op de zuidpool is een winter die wij ons niet kunnen voorstellen, het noorderlicht zorgt voor adembenemende beelden. En dan de hereniging, vrouwtjes die hun mannetjes herkennen aan hun gezang. Voor het eerst zien ze hun jong en meteen draagt het mannetje het jong over aan de moeder, waarna hij vertrekt, ook weer de lange toch gaat maken, op zoek naar voedsel. Sommige jongen wachten tevergeefs op hun moeder, want niet elke moeder overleeft de zware tocht, hun jongen zijn ten dode op geschreven. Vanaf dan staan de moeders in voor de verzorging en opvoeding en als de mannen weerkeren zijn ze definitief bij elkaar, voor eventjes toch. Een paar maanden zorgen ze samen voor hun jong en daarna vertrekken ze zonder jong samen terug. De jongen blijven bij mekaar tot de oceaan ook hen roept...