Ruim een week zijn ze nu hier en ze groeien als kool, de kuikentjes. Met dit onstuimige weer zouden ze het buiten nooit overleefd hebben zonder moeder en het is dan ook een troostrijke gedachte te weten dat deze kuikentjes dankzij onze gastvrijheid nog in leven zijn. Het is gewoon een feit, bijna iedereen vindt ze lief en schattig, maar niemand wil ze opvangen... een gegeven waar ik me telkens weer over verwonder. Ze weten niet wat ze missen, die kleine koorknaapjes zorgen immers voor vrolijke geluiden in huis. Om toch een beetje tegemoet te komen aan hun noden krijgen ze voer waarin ook insectjes en wormpjes zitten. Al scharrelend komen ze die tegen en dan gaan hun keeltjes open, ze piepen in alle hoogtes en het is overduidelijk dat die lekkernijen zeer op prijs gesteld worden. Tussendoor nog wat foto's gemaakt en op de foto hierboven is goed te zien dat ze prachtig kunnen zingen...