Het voelt vreemd aan, opstaan en niet meteen denken 'seffens Epoontje rechtzetten'. Ja, denken doe ik het natuurlijk wel, maar ze is er niet meer, haar lichaampje althans. Gisterenavond hebben Sam en ik haar in de berm gelegd want vandaag zou ze opgehaald worden. Nog zoiets waarbij ik me altijd akelige dingen voorstelde. Toch is dat goed meegevallen... we hadden haar onder een paar dekens gelegd, bloemetjes eroverheen gestrooid en om 8u vanmorgen hoorden we de camion stoppen, even hielden we onze adem in en even later raapte ik de dekens op, ze was 'weg'.