Gisteren stond ik versteld van de rommel die door het huis slingerde. Jammer genoeg verdwijnt die niet vanzelf, het wordt erger als je niets onderneemt en daarom besloot ik eens grondig op te ruimen. Op een gegeven moment leek het wel een slagveld... kasten die open stonden, dozen met papier, allemaal kleine frutseltjes die verspreid over tafel lagen. Mijn poetsdoek was ik de hele tijd kwijt, verstopte zich tussen de rommel, had er geen zin meer in, maar ik ging door. Veel verdween in de vuilbak, andere dingen verdwenen in bakjes, doosjes én in een oude naaikist die van Peter zijn oma is geweest. Uren heb ik me zo weten te amuseren tot op het laatst de lol er voor mij ook vanaf was... ik kon geen rommel meer zien en gelukkig was ie ook verdwenen!