De aanblik van mijn zieke moeder opent mijn geest. Hoe graag een mens ook wil, hoe sterk je je ook houdt, er zijn dingen waartegen je niet kan vechten. De strijd is té oneerlijk, het lijkt alsof je tegen een storm blijft inlopen, een storm die nooit gaat liggen, maar je onverbiddelijk naar achteren blijft duwen. Eerst loop je vol goed moed, de tegendruk kan je de baas. Dan begin je stilletjesaan krommer te lopen, voorovergebogen, al je krachten bundelend om rechtop te blijven staan. En dan voel je dat het niet meer gaat en beetje bij beetje krijgt de storm de overhand.