Gisterenavond is het kuikentje stilletjes gestorven.

Omdat hij maar niet wilde eten, maar toch telkens een beetje binnenkreeg met het spuitje heeft hij het nog een week volgehouden. Met momenten leek hij levendiger, piepte hij fel en maakte hij tevreden geluidjes als ik hem in mijn warme handen hield. Toch maar proberen, want je weet nooit... 's Avonds wilde ik hem nog wat te eten geven en ik hoorde hem heel zachtjes piepen. Ik nam hem uit het kooitje en voelde hoe slap hij was, zijn pootjes hingen er maar bij en ik wist dat ik geen poging meer moest doen. Nog eventjes de warmte geven die hij zo graag voelde, nog een afscheidskusje en even later sloot hij zijn oogjes voor altijd.

Waarschijnlijk zal geen enkel ander vleeskuiken zoveel aandacht en liefde krijgen als dit kleine bolletje heeft gehad. Helaas heeft dit zijn leven niet kunnen redden, maar wetende dat er miljoenen kuikens ieder jaar weer in de hel moeten leven, ben ik blij dat dit kleine kuikentje eventjes iets anders heeft mogen voelen...