Lachen is gezond, dat weet iedereen wel. In ons huis galmde regelmatige de lach van ons lachduifje en toen ineens was het stil. Geen lachje, zelfs geen kleine giecheltje, het leek of duifje het lachen verleerd was. Het moment van de stilte kwam bijna gelijktijdig met het sterven van Bruintje en ik dacht dat het daar misschien wel mee te maken had.

Sinds een paar dagen wordt er hier weer gelachen en de grootste pretmaker is duifje. Als ik iets laat vallen dan word ik weer uitgelachen en als ik aan het telefoneren ben schatert hij het uit! Kookaï de kakariki doet lustig mee, hij heeft een heel apart lachje, een mix van kwetteren en lachen. Aan de raam waar ze zitten verschijnt met regelmaat ook weer het tortelduifje dat er verleden jaar ook altijd zat. Waarschijnlijk aangetrokken door al dat gelach en gekwetter komt ie nieuwsgierig binnengluren. Samen met zijn vrouwtje zoekt ie takjes voor het nieuwe nest. Ieder jaar broedt er hier minstens één tortelduif paartje in onze tuin en bij het voeren komen ze altijd aangefladderd om wat graantjes mee te pikken. Het is mooi om te zien, zoveel leven in de tuin, het aan- en afvliegen van vogeltjes, allemaal druk in de weer. Ondankt de kou staat de lente te trappelen, bloemetjes die voorzichtig hun kopje opsteken, struiken met groene knoppen, de natuur regelt het allemaal zo mooi.