Deze morgen bij het voeren zag ik één van onze kippetjes een beetje radeloos in de rondte rennen. Ze kwam niet eten en ik hield haar wat in de gaten. Opeens maakten we oogcontact en het was alsof ik haar gedachten kon lezen. Ze was op zoek naar een 'veilig' plekje om haar eitje te leggen. Ik begon ook rond te kijken en snapte maar al te goed dat ze geen zin had om haar kostbare eitje te deponeren, daar waar onze hongerige knorrepotten het meteen zouden wegroven. Toen ze naar onze hakselaar keek, besefte ik dat ze dat plekje wel geschikt zou vinden. Eerst een lege papieren zak erin gelegd en toen wat hooi en stro. Ik praatte tegen haar, zei haar dat ze hier rustig haar eitje zou kunnen leggen en toen ik me omdraaide vloog ze recht in haar nieuwe nest. Ze installeerde zich zoals een kippetje dat hoort te doen, kontje schuddend, en even later zat ze er en keek ze me aan met een tevreden blik...