In een wereld die geregeerd wordt door mensen, kijk ik soms liever naar dieren. En daar sta ik dan... te kijken naar een groep koeien, hun natte neuzen waar sprietjes gras aanplakken lijken me te ruiken. Nieuwsgierig komen ze dichterbij, hun geoormerkte oren in mijn richting draaiend en hun staarten zwiepen vrolijk van links naar rechts. Kim komt dicht bij me staan en ik droom weg in de ogen van een bruin-witte koe en dan kijk ik door haar oor, want haar oormerk is ze blijkbaar verloren. Door het kleine gaatje zie ik groen en nog meer koeien...