Medeleven... het is iets dat diep in mij geworteld zit. Soms denk ik wel eens dat ik té veel meeleef, de pijn en het verdriet of de ontgoocheling en de angst van een ander kan 'voelen'. Mijn medeleven overstijgt mijn eigen soort, ik leef mee met zowat alles wat ademt, de tweestrijd die soms in me woedt is dan ook verwarrend. Iedereen slaat vliegen en muggen dood, ook ik doe dat. Jaren geleden vond ik een muisje in de tuin dat aan het lijden was, de vliegen hadden er al eitjes opgelegd en natuurlijk leefde ik met het muisje mee. Wat kon ik doen? Toekijken, hoe het langzaam zou sterven of ervoor zorgen dat het einde zich sneller aan zou dienen? Het was overduidelijk, aan dit lijden moest ik zo snel mogelijk iets doen en dat deed ik ook. Maar op het moment dat ik het deed, krimpte mijn hart toch ineen, ik dood, ik maak een einde aan een leven (hoe zinloos dat leven ook mag lijken voor de mens). Nadat die gedachte door mijn hoofd flitste, vermande ik mezelf en nuanceerde ik dat 'doden', ik maakte een einde aan nodeloos lijden. Misschien is het wel lachwekkend dat ik stilstond bij de dood van dat muisje, zeker als je weet dat er altijd wel ergens op de wereld een oorlog gevoerd wordt waarbij ontelbare slachtoffers vallen. Mensen waarbij degene die hen doodt nog geen seconde nadenkt, levens die zomaar ontnomen worden in naam van god weet wat of wie... al wat ik kan doen is meeleven met hen die sterven en zij die achterblijven.
Helga D'Havé, wetenschapsjournaliste en biologe schreef een artikel over medeleven dat zeker de moeite waard is om eens te lezen.
http://www.heiligekoe.be/2010/medeleven/column-wij-zijn-zo-lief/#more-551