About Me
- heike
- Rustig, zachtaardig maar soms ook fel en boos! Mama van het liefste meisje ter wereld, Sam...
Vogelbescherming
Jij toch ook?
Voor altijd in mijn hart...
woensdag 3 maart 2010
Gepost door
heike |
Post bewerken
Post bewerken
Billie laat een grote leegte na. Alles is anders zonder hem, al die jaren liep hij trouw naast me. Soms meen ik hem te zien, een glimp, in mijn ooghoek, in een flits... De andere honden zijn opmerkelijk rustig, een beetje ingetogen en bezorgd. Zonder dat ze het beseffen zijn ze een grote troost voor Sam en mij, hun warmte brengt rust als ze bij ons op de zetel komen liggen, hun gekwispel laat ons glimlachen tussen de tranen door. Nog meer dan ooit besef ik dat ze bij ons horen, al de dieren die hier nu wonen, samen met hen zijn we gelukkig.In de voormiddag kreeg ik een telefoontje van het crematorium... of ik nog speciale wensen had voor Billie's crematie. 'Nee'... antwoordde ik stilletjes, mijn tranen inslikkend. Toen de man aan de andere kant van de lijn me verzekerde dat er met liefde en respect voor hem 'gezorgd' zou worden, brak mijn hart en besefte ik hoe zwaar het is om de zorg voor iemand waar je zoveel om geeft aan anderen over te moeten laten.
En hoeveel verdriet een mens ook heeft, het leven gaat door. De lente laat zich al een beetje zien. De hazelaars staan volop in bloei, de zon verwarmt de ochtend en brengt licht...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 reacties:
Ik kan me jullie gevoel helemaal voorstellen...vorig jaar overleed onze eerste poes nadat ze al een tijd ziek was; haar nieren werkten niet meer. Dagen lang liep ik met tranen in mijn ogen en zag ik haar nog voor me. We hebben haar in de tuin begraven en vaak ging ik even stilletjes bij haar plekje zitten.
Het was voor het eerst dat ik een huisdier verloor en wist niet dat ik er ZO verdietig om zou zijn.
Sterkte ermee , hoor
groetjes Fleur
Het verdriet en leegte wat Billy achter heeft gelaten zal een tijd duren en,misschien altijd wel blijven.
Het is of er een stukje van je zelf is weggerukt althans zo voelde wij ons toen we twee/drie/een jaar geleden twee van onze honden en onze kater pompidou kwamen te overlijden.
Vaak denken we aan hun terug en vaak zien we dieren op straat lopen die wel wat van onze dieren en dan zeggen we tegen elkaar he,die lijkt wel op onze lotus of ruskey.
We zullen ze nooit vergeten en ze hebben allemaal een speciaal plekje in ons hart.
Lieve gr inka en andre
Hoi Heike, wat rot allemaal he?
Wat ik het meeste mis is dat ik Mannes niet meer vast kan pakken, hij lag in bed altijd in mijn armen.
Wij laten ook altijd onze beestjes cremeren, als de asbus thuisbezorgd wordt voelen we ons meestal weer wat rustiger. Maar inderdaad, alles gaat door..
Een reactie posten