Blog Archive
About Me
- heike
- Rustig, zachtaardig maar soms ook fel en boos! Mama van het liefste meisje ter wereld, Sam...
Mogelijk gemaakt door Blogger.
Labels
Volgers
woensdag 15 juli 2009
Stilstaan
Gepost door
heike |
Post bewerken
Vorig jaar rond deze tijd kregen we te horen dat er geen hoop meer was. Mijn moeder, die al zoveel had doorstaan, altijd met opgeheven hoofd, zakte in mekaar... We vingen haar op en hebben haar bijgestaan tot aan het einde, de dag dat het niet meer ging. Wachten op dat moment was soms onmenselijk, des te meer omdat we machteloos moesten toekijken en we het gevoel hadden dat er alleen maar 'zijn' lang niet genoeg was. Ik wilde je pijn wegnemen, je wiegen in mijn armen en zeggen dat het allemaal goed zou komen. ' s Nachts bleef ik bij je en ik praatte tegen je, het was een intens samen-zijn waarbij de stilte onze bondgenoot was. Hoeveel heb je gehoord? Wat heb je gevoeld? Soms lijk ik antwoorden te krijgen, nu bijna een jaar later en één ding staat vast... je missen dat is het ergste!
Labels:
moeder
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 reacties:
Wat lijkt me dit verschrikkelijk moeilijk.. Je moeder missen waar je zoveel van houd moet heel zwaar en onaanvaardbaar zijn.
dikke knuffel x
Knuffel voor je Heidi...((()))), wat lijkt het me moeilijk, zo moielijk om je moeder te moeten missen.
Gr. Annika
Het lijkt me moeilijk en zwaar om je moeder te moeten verliezen. En al is het nu een jaar terug, er zal geen dag voorbij gaan dat je het gemis niet zult voelen. Ik wens je veel sterkte!
Een reactie posten