Jaren geleden kocht ik 'het dierbaarst', een bloemlezing uit poëzie over dieren. Een boekje dat ik vaak ter hand neem. Eén gedicht daaruit van Maurits Mok blijft me bij. Een gedichtje, zo puur en zo treffend. Ter illustratie een tweeluik, Billie en ikzelf.

In dierenogen valt hetzelfde licht

als in het oog van mensen.

Het levende schept adem uit één bron,

vangt van zijn eerste kreet

tot aan zijn laatste huivering

dezelfde zon.

Denkenden gaan met dieren

onder dezelfde hemel

dezelfde einder tegemoet,

door één verlangen voortgedreven:

leven.