Op school waren even voor de vakantie 11 jonge eendjes uit het ei gekomen. Uit voorzorg zaten ze apart met moedereend in een kleine ren. Dagelijks ga ik met Sam naar school om er de dieren te verzorgen. Omdat er veel te veel haan rondlopen (veel van hen zijn gedumpt) sneuvelen er vaak kippetjes. Platgedrukt door al dat hanengeweld, geschonden en angstig vinden we ze dan. Keer op keer voel ik dan de machteloosheid opborrelen en het enige wat ik dan kan doen is die arme kippetjes mee naar huis nemen. Velen van hen hebben dan ook nog kalkpoten en het frustreert me enorm dat men op school niet inziet dat dieren houden veel verder gaat dan enkel wat graan of ander eten neerstrooien.

Natuurlijk groeien zo'n eendenkuikens snel en de laatste week lieten we ze elke dag een uurtje uit de ren, dan liepen ze vrolijk rond, begonnen ze sprietjes gras uit te trekken... Kortom, ze genoten van hun tijdelijk verworven vrijheid. Moedereend profiteerde er ook van en ging meteen een uitgebreid bad nemen. Wat me bezig hield is wat te doen met deze eendjes eens ze volwassen zijn? Ik plaatste een advertentie en deed een oproep. In eerste instantie bleef het stil en toen ineens kreeg ik een mailtje waar ik onmiddellijk een goed gevoel bij had. We mailden op en neer en ik las en voelde dat dit een echte dierenvriend was. Ik kreeg foto's, nog meer mailtjes en vandaag was het dan zover. Deze voormiddag hebben ze de eendjes goed voorbereid opgehaald. De rit naar hun nieuwe thuis hebben ze goed doorstaan en daar aangekomen werden ze meteen bewonderd door de kinderen en vrijgelaten op hun voorlopige plekje. Zojuist kreeg ik een mailtje en wat foto's en het is mooi om te zien dat wat ik aanvoelde bevestigd wordt...