Als dierenvriend zou ik het liefst elk dier redden. Ik zou me kunnen troosten met de gedachte dat dat gewoon niet kan, echter troost brengt die gedachte niet. Zoveel mensen strijden in naam van dieren. Men voert acties, ontelbaar veel petities zijn er in omloop, Moby zingt 'Disco lies',... maar er lijkt geen einde aan te komen. Telkens opnieuw steekt er weer iets gruwelijks de kop op. Mensen die dieren pijnigen, martelen, levend villen, opsluiten en zelfs laten sterven in naam van de kunst. Men brengt dan aan dat die hond sowieso gestorven zou zijn, en dat er ondertussen dat hij daar stierf helemaal alleen met al die mensen rond hem heen, vele anderen met hem stierven maar dan op straat... de vergeten straathonden. De kunstenaar zou net DAT aan de kaak hebben willen stellen met zijn stunt! Ik ben zo vrij daar grote vraagtekens bij te zetten. Ik zie een dier dat nood had aan warmte, eten en drinken en ik zie hoe hij aan een touw vast hing, opgerold. Warmte zoekend, zijn uitgemergelde lichaam dieronwaardig 'tentoongesteld'. Is het dan verwonderlijk dat je als dierenvriend soms zo teleurgesteld bent in de mens?