Er was eens een kuikentje dat verstoten werd door moeder kip. Aangezien ik me goed kan inleven in dieren besloot ik om voor kip te spelen en het kuikentje vond dat prima. Ik noemde het kuikentje Duupje en ik had Duupje zoveel mogelijk bij me. Zonder me weerklonk een wanhopig gepiep dat meteen verstomde als we mekaar in de ogen keken. We sliepen samen op de zetel, de honden argwanend op een afstand en soms stiekem loerend op dat kleine bolletje dat tevreden op me lag. Duupje werd groter en pastte niet meer in mijn handen, maar dat kon het kleine ding niet deren, het kopje wriemelde zich altijd onder mijn handen en ook al begon Duupje meer en meer op een kipje te lijken, het kuikentje in haar bleef aanwezig. Voorzichtig heb ik Duupje toen terug geïntroduceerd bij de rest van de kippen en uiteindelijk is Duupje weer opgenomen in de groep. Toch loopt ze meestal alleen en als ik buiten kom zie ik haar halsje langer worden, kijkend waar ik ben.

Vandaag was het een mooie dag en dan is de tuin mijn lievelingsplek, omringd door de dieren en natuurlijk mag Duupje niet ontbreken. Weer even was ze kuikentje...