Vanmorgen maakte ik al vroeg een wandeling met hondje Kim. Ik maakte de eendjes die op de vijver dobberden blij met wat oud brood, waarna Kim en ik onze weg rond de vijver vervolgden. Het viel me op dat de sneeuw, die al weer eventjes verdwenen is, een heleboel afval bedekt had. Overal zag ik blikjes en lege zakjes chips rondslingeren, zelfs een verdwaald kindersokje trok mijn aandacht. In een mum van tijd zat mijn plastic zak vol met afval. Frappant is dat er om de zoveel meter een vuilnisbak rond de vijver staat en toch gooit men zonder blikken of blozen afval op de grond. Hoelang doet zo'n blikje er over om door de natuur opgenomen te worden? Ik zocht het op en kwam erachter... 50 jaar! Een petfles die in de zon ligt doet er 5 jaar over, ligt ze in de schaduw dan duurt het twee keer zolang. Hoelang houdt moeder aarde dat nog vol? Onze rotzooi opruimen, de energie die ze daar in moet steken, zomaar omdat er mensen zijn die te onverschillig zijn.

Trotseren het ijs


De koude snijdt door merg en been
Het land is wit met hier en daar wat grijs


Meeuwen wandelen voorbij
Hun gekrijs verstomt in de lucht


Meneer Zwaan lest zijn dorst
De winter slaakt een stille zucht

Een mistige dag in november
Voel ik de bomen ademen, vrij

***
Gehuld in transparant wit
Neemt de stilte bezit van mij

***
Voetstappen die wegzinken
In onder bladeren verstopt gras

***
Voorzichtig, zonder sporen na te laten
Vertraag ik geruisloos mijn pas

***
Kijk ik over het water
Droom ik van wat de mist verhult

***
Is het de stilte
Die mijn hoofd vult

Het plaatsen van berichtjes op mijn blog doe ik al enige tijd en blijkbaar is dit het